Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Duo Reges: constructio interrete.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quonam modo? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae
te ipsum probaturum esse confidam.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus
tanta praestantia?

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
Quae cum essent dicta, discessimus.
Hunc vos beatum;
Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Bork: Avaritiamne minuis?
Bork: Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
Bork: Itaque, ne si iucundissimis quidem nos somniis usuros putemus, Endymionis somnum nobis velimus dari, idque si accidat, mortis instar putemus.
Itaque fecimus.: Bork

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.