Rationis enim perfectio est virtus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Sed ego in hoc resisto; Duo Reges: constructio interrete. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis
Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele
constitutus est.

Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta
omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum
possit iure laudari.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.
Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.

Reguli reiciendam;: Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Bork: Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Bork: Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;
Efficiens dici potest.: His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sed tamen intellego quid velit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Certe non potest.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Sint ista Graecorum; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Verum audiamus.